Pewnego dnia, w innym miejscu (V)

Dziś "na szybko", bo okrutnie chce mi się spać. Brałam dziś udział w Blog Conference, odbywający się w Poznaniu, fajnie było, ale tłum okropny ;-) Jutro część druga, więc tym bardziej muszę się wyspać. 

Oczywiście w dniu dzisiejszym najserdeczniejsze życzenia dla Asi z okazji okrąglutkiej 20 tki!!! Zdrówka, szczęścia, pomyślności i szalonej miłości :-D  Kawałek krótki, ale dalej muszę coś poprawić i dlatego ucięłam w tym momencie.

Aha. Nie wiem ile wyjdzie z tego części. Mając na uwadze rozwój akcji, to jeszcze sporo. 

link do części IV - klik

           Pewnego dnia, w innym miejscu (V)

– O czym myślisz? – spytał cicho Maksym.

– To bardzo dziwne miejsce. Jest… Nie pasuje do tego domu.

– Dlaczego?

– Ile metrów pod ziemią jesteśmy? Nie mów, że nie zauważyłeś, iż macie nietypową piwnicę?

– Zauważyłem. Ktoś kiedyś nam mówił, że stała tutaj warownia. Może to pozostałość po niej? – zaciągnął się dymem.

– Nie wiedziałam, że palisz?

– Bo nie palę. Nie przy niej.

Weronika uniosła zdumiona brwi. Miał na myśli swoją babkę? Pewnie starsza pani nie cierpiała tego nałogu. To było nawet zabawne; groźny mężczyzna ukrywający się przed starą kobietą. Jak widać Maksym również miał swoje słabostki.

– Zostawimy go tutaj? – spytała cicho, wskazując martwego Piotra.

– Raczej nie. Zbyt dużo wilgoci, za ciepło. Zacznie się szybko rozkładać.

Po raz pierwszy zebrało jej się na wymioty. Weronika nie należała do spazmujących i bezbronnych kobiet, a raczej do tych, które słysząc w nocy podejrzany szelest, potrafią zejść po ciemku do piwnicy. Lecz tym razem poczuła, że za chwilę zwróci zjedzone niedawno śniadanie. Zamknęła oczy, usiłując uspokoić rozszalały żołądek. Oddychała powoli, głęboko, starając się jednocześnie nie zwracać uwagi na smród nikotyny.

Kiedy na powrót je otworzyła, napotkała drwiące spojrzenie Maksyma. Nieczułe bydlę, pomyślała urażona. Stoi tutaj, zaciągając się ze spokojem papierosem i nawet słowem nie wspomni, że mu przykro lub coś w tym rodzaju. Zacisnęła zęby i uklękła przy Piotrze. Delikatnie zamknęła mu powieki. Zauważyła, że jeszcze był ciepły. Miała ochotę się rozpłakać, ale nie tu, nie przy Maksymie.

– Co zamierzasz? – spytała cicho.

– Wniosę go na górę, potem na zewnątrz, do szopy stojącej w głębi podwórza.

– Wniesiesz?

– Tak, a bo co?

– Przecież on jest prawie tak samo ciężki jak ty. A może i bardziej! – Wstała, prostując się i mierząc mężczyznę pełnym nieufności spojrzeniem.

– I co z tego?

Pokręciła z niedowierzaniem głową.

– Wracajmy.

– Panie przodem – odparł drwiąco, gasząc papierosa i wskazując ręką na schody.

Tym razem Weronika poradziła sobie sama. Co prawda w którymś momencie, gdy omsknęła jej się noga, silna dłoń Maksyma pomogła odzyskać równowagę, ale dotarli do góry znacznie szybciej niż schodzili w dół.

– I co? – powitało ją pełne napięcia pytanie.

– Nie żyje. Maksym miał rację.

Sześć osób wpatrywało się w nią z pełnym zgrozy niedowierzeniem. W oczach Ewy pokazały się łzy. Nawet Adam przestał być godnie nadęty i wydawał się być poruszony.

– Jesteś pewna?

– Tak.

Zapadła cisza. Weronika wyminęła znieruchomiałą grupę, kierując się w stronę kuchni. Tam nalała sobie szklankę zimnej, wręcz lodowatej wody i wypiła ją duszkiem. Odrobinę pomogło. Drgnęła, gdy poczuła czyjąś dłoń na swoim ramieniu.

– Dobrze się czujesz?

Nie zdziwiła się, że to pytanie zadał Adam. Albo inaczej, zdziwiłaby się, gdyby zadał tylko pytanie. Posłała mu kose spojrzenie, później zerknęła na palce tak ukradkowo i subtelnie zmierzające w górę, aż do szyi. Palant, stwierdziła z pogardą. Nawet teraz myślał tylko o jednym.

– Tak – odparła krótko, odsuwając się na znaczny kawałek. Lekko się skrzywił, ale zaraz potem jego oblicze znów przybrało zatroskany wyraz.

– Gdybyś potrzebowała pomocy, gdybyś chciała się wyżalić lub wypłakać…

– Nie, dziękuję – powiedziała niezamierzenie ostrym tonem. – To bardzo trudna sytuacja, przyznaję, ale nie mam zamiaru wypłakiwać się z tego powodu na twoim ramieniu.

– Co za wypadek! – Tuż obok pojawiła się Ewa, z oczyma pełnymi łez. Bez skrępowania zrobiła to, czym wzgardziła Weronika. Adam miał dość dziwną minę, lecz widać było, że nie przepuści żadnej okazji. – Maksym po niego zszedł.

– Wiem.

Weronika usiadła przy kuchennym stole, podpierając głowę dłońmi. Reszta wróciła pod drzwi piwnicy. Coś tam szeptali przyciszonymi głosami, ale nagle umilkli. Uniosła głowę. W wąskim korytarzu ukazał się Maksym z podłużnym ciężarem przerzuconym przez ramię. To nie było fair, ale odetchnęła, gdy okazało się, że zawinął zwłoki w szarobury materiał. Po raz koleiny przelotnie zdziwiła ją siła tego mężczyzny. Jakby w ogóle niczego nie dźwigał.

– Idę go zanieść do szopy na podwórzu – oznajmił szorstkim tonem.

– Dobrze – gospodyni otarła zapłakaną twarz. – Takie nieszczęście z naszej winy!

– Nie, nie z waszej – Ewa pogładziła ją po pomarszczonej, spracowanej dłoni. – To po prostu pech, pechowy wypadek.

– Ostrzegaliśmy – burknął Maksym. – Gdyby nie pchał się tam, gdzie nie powinien, nadal by żył.

Weronika w duchu niechętnie przyznała mu rację. Wraz z innymi patrzyła, jak tamten otwiera drzwi, jak znika w białej zamieci. Patrzyła i milczała. Bo nie wiedziała, co powinna powiedzieć. Jakich słów użyć. W ciszy, która zapadła, słychać było tylko łkanie gospodyni.

– Cholera! – jęknął Witek, chwytając się za brzuch. W pierwszej chwili pomyślała, że zebrało mu się na wymioty, ale kiedy dziwnie mocno pobladł, wykrzywiając usta, była pewna, że coś jest nie tak.

– Co się stało? – spytała zaniepokojona.

– Rozbolał mnie żołądek – posłał jej przepraszające spojrzenie. – Już wcześniej dokuczał, ale teraz naprawdę jest źle. Chyba wrócę do swojego pokoju z kubkiem gorącej herbaty.

Starsza pani od razu się ożywiła. Z pordzewiałej puszki wyciągnęła listka suszonej mięty, z szafki butelkę, do której nalała gorącej wody. Maciek z Ewą troskliwie odprowadzili Witka do łóżka. A Weronika siedziała nieruchomo, usiłując zwalczyć przeczucie, że to wszystko jest z góry zaplanowane, że ktoś eliminuje ich po kolei dążąc do… No właśnie. Do czego? Zerknęła na gospodynię, na której pomarszczonych policzkach widać było ślady łez, na ponurego Maksyma, który właśnie pojawił się w izbie, strzepując z siebie śnieg, na Adama, posyłającego jej pełne tęsknoty spojrzenia. Potem na wszechobecną biel za oknem. Wzdrygnęła się, przesunęła dłonią po twarzy. To wszystko było jak sen. Nierealny, okropny koszmar, z którego chciałaby się obudzić.

– Nie wiem czy dobrze zrobiliśmy przenosząc Piotra? – zaczęła z wahaniem. – Czeka nas sporo tłumaczenia.

– To wszystko wytłumaczycie – mruknął Maksym z ironią, nalewając sobie herbaty. – W czym problem?

– Chyba nie powinno się ruszać zwłok.

– Za późno na jakiekolwiek „gdyby”.

– Pójdę się położyć – zmieniła temat, wstając. Wraz z nią podniósł się i Adam.

– Odprowadzę cię i zajrzę do Witka – powiedział, troskliwie obejmując ją wpół. Dobrze że w tym momencie nie patrzyli na Maksyma. Twarz mężczyzny wykrzywiła się pod wpływem grymasu pełnego złości. Oczy nabrały niebezpiecznego blasku. Trwało to jednak zaledwie kilka sekund. Zaraz potem wróciła poprzednia obojętność. Znacznie bardziej niepokojące było ciche syknięcie, które wydała z siebie zatroskana i serdeczna dotąd gospodyni. Było niczym sygnał ostrzegawczy. Gdyby Weronika nie była tak bardzo pochłonięta tym, aby trzymać na dystans Adama, te dwie rzeczy z pewnością dałyby jej do myślenia.