Następna będzie Pałka :-) Trochę było teraz przestojów, ale za to prawie skończyłam tekst poniżej, tak mnie ciągnęło do pisania.
Do piekła i z powrotem (XI)
Posłusznie zajął
miejsce na jednym z krzeseł. Patrzył, jak dziewczyna wyjmuje kubki, jak
przygotowuje dzbanek pełen aromatycznego napoju. A w zasadzie to gapił się na
jej tyłek, wyobrażając jak wbija się swoim kutasem pomiędzy jędrne pośladki, aż
po sam koniec, brutalnie, bez litości, wsłuchując się w nieustający krzyk
przepełniony bólem. Potem odrobinę się wycofuje i znów atakuje, coraz szybciej,
coraz mocniej. A na samym końcu spuszcza się do środka, przeżywając nieprawdopodobną
ekstazę.
– Proszę! – Daria
postawiła przed nim kubek, całkiem nieświadoma myśli, jakie przewijały się
przez głowę demona. – Z cukrem?
– Nie.
– Mam ciasto. Ale
to sernik – zerknęła na niego z rozbawieniem. – Chcesz?
– Nie.
Nie rozgniewał się, nie
wpadł w szał. Wydawał się nieobecny myślami, a wzrok miał taki rozmarzony,
maślany. Nie musiała długo się zastanawiać, co mu chodziło po głowie.
Oczywiście seks, a jakże by inaczej!
– Jak tam twoi
nowi wspólnicy w zdobywaniu świata? – spytała, ostrożnie dając pierwszego łyka
i zajmując miejsce naprzeciwko.
– Dobrze.
Doskonale – zgrzytnął zębami ze złością, bo wyraźnie słyszał w jej głosie nutki
ironii. – Wiedźma jest niezła. Posuwałem ją całą noc.
– Całą noc? –
Daria zarumieniła się z oburzenia. Co za palant! Ale czego innego mogła się spodziewać
po demonie? Wierności? Ha, ha, ha! – Nie mogłeś… no wiesz. Wystrzelić?
– Niby czemu?
– Bo sam
powiedziałeś, że męczyłeś się z tym całą noc.
– Nic takiego nie
powiedziałem! – syknął. – Nie zmieniaj znaczenia moich słów!
– Nie zmieniam.
Tak to zrozumiałam.
Pomyślała, że skoro on
okazał się wrednym draniem, ona nie powinna się nad nim litować. Wstała i
otworzyła lodówkę, a później wyjęła z niej talerz pełen sernika.
– Głodna jestem –
oświadczyła ociekającym słodyczą głosem, patrząc jak demon lekko zielenieje na
twarzy. – Chcesz też?
– Nie.
– Są dwa rodzaje.
A nawet trzy – przyjrzała się z uwaga trzymanemu kawałkowi. – Ten jest na
kruchym spodzie, ten z brzoskwiniami, a ten wygląda obco. Chyba jeszcze takiego
nie jadłam.
– Przestań! Zjedz,
co masz zjeść, bo wywalę to cholerstwo za okno!
– Coś ty taki
drażliwy?
– Nie przyszedłem
tu na pogaduszki! – Z hukiem odsunął krzesło, zrywając się na równe nogi.
– A na co? Ach
tak, już wiem. Przyszedłeś mnie zabić.
Patrzyła na niego z
rozbawieniem znad krawędzi kubka, a Davyan czuł, że za chwilę eksploduje. Tym
razem z wściekłości.
– Jak powiesz,
gdzie jest twój brat, śmierć będzie szybka i bezbolesna – obiecał.
– To ten wasz
plan? – pokręciła głową z niedowierzaniem. – Czy twój?
Nie odpowiedział.
Obszedł stół, a potem pochylił się nad znieruchomiałą dziewczyną, opierając
dłonie na blacie i oparciu krzesła.
– Mów! – zażądał.
– Tak się
zastanawiam… – potarła kciukiem czoło. W jej głowie powoli krystalizował się
pewien pomysł. – Zawsze chciałam poznać swego ojca. Aleks również. Czy możesz
dać słowo, że mój brat przeżyje rytuał?
Zaskoczyła go. Nie
spodziewał się tak szybkiej kapitulacji.
– Potrzebujemy
kilku kropli, a nie wiader – powiedział powoli. – Transakcja to transakcja.
Czego chcesz w zamian? Bogactwa? Władzy?
Przygryzła wargę.
Patrzyła na skupionego, wyjątkowo poważnego demona i zastanawiała się, czy
warto podjąć tę grę.
– Na początek
darujecie nam życie.
– My? Zgoda –
wzruszył ramionami. Nie powiedział jednak, że nie odpowiada za to, co zrobi Daren,
gdy już będzie mógł się pojawić w tym świecie. – Coś jeszcze? Czegoś jeszcze
żądasz?
– Tak?
– Czego? –
dopytywał się niecierpliwie. Miał wrażenie, że nigdy nie był tak blisko celu.
Wierzył w jej słowa. Ludzie byli słabi i chciwi, łatwo było omamić ich
obietnicami bez pokrycia. Bo na co komu bogactwo w piekle? Czy potrzebne są
kosztowności, gdy dookoła panuje chaos, gdy nie ma za nie czego kupić? On
wiedział, że nie są. Ale jak widać, ona nie. Uśmiechnął się chytrze. Co prawda
obiecał, że jej nie zabije, lecz kto powiedział, że musi dotrzymać słowa? Był
tym złym, niczego nie musiał. Tak, bycie draniem miało wiele zalet. Wypełni
powierzone mu zadanie, a potem wykorzysta dziewczynę na wszelkie możliwe
sposoby. Zrobi z nią, co tylko mu się zamarzy. I na końcu zabije. Cudownie!
– To czego chcesz
w zamian? – powtórzył.
Daria uniosła rękę,
kładąc ją na jego piersi, uśmiechając się figlarnie.
– Ciebie Davyanie – powiedziała cicho. – Chcę ciebie.
– Mnie? – Totalnie
zgłupiał. O co jej chodziło? Jak to jego?
– Ciebie. Nie na
zawsze – roześmiała się widząc jego pełną zgrozy i niedowierzania minę. – Ale
powiedzmy na miesiąc. Będziesz grzecznie i potulnie wykonywał moje rozkazy,
spełniał życzenia. Aha, obowiązuje trzydniowa zaliczka. Po tym nie tylko dowiesz
się, gdzie znaleźć Aleksa. Dostaniesz więcej, bo sami do ciebie przyjdziemy. To
jak, umowa stoi?
***
Davyan jak oszalały
miotał się po i tak już doszczętnie zdemolowanym pomieszczeniu. Dawno już nie czuł
tak ogromnej wściekłości. A wszystko to przez głupią propozycję.
Miał niepowtarzalną
okazję poprowadzić swego władcę do zwycięstwa. Oczywiście pozostawała jeszcze
kwestia dotrzymania słowa, ale nie wierzył, aby dziewczyna kłamała. Nie była
głupia, wiedziała że gdyby po wszystkim chciała się wycofać, nie darowałby jej
tego. A przecież nie można ukrywać się przez całe życie.
Najgorsze było, że to
on stał się kartą przetargową. Trzy dni w ludzkiej niewoli. Trzy cholerne dni,
podczas których będzie musiał nad sobą panować. I to w jej towarzystwie! Daria
wyraźnie zastrzegła: żadnego seksu, alkoholu i zabijania. Pal licho ten miesiąc
po, bo z kolei on nie zamierzał dotrzymywać słowa, ale te trzy dni przed jawiły
mu się jako najgorszy koszmar.
Usiadł zmęczony przy
połamanym stole, z gniewem waląc w niego pięściami. Wyobraził sobie, jak z
triumfem przyprowadza ofiarę. Potem otwiera się brama i będzie mógł się pławić
w sławie oraz chwale. Dołączy do najpotężniejszych, bo uda mu się to, czego nie
zrobił nikt inny.
– Trzy dni, trzy
doby – wymamrotał. – Kurwa jego mać!
Dopił to, co chlupotało
jeszcze na dnie butelki. Sięgnął po sweter i buty. Na samym końcu ponuro się
rozejrzał. Nie zamierzał tłumaczyć się ze swego zniknięcia ani Lahowi, ani
Omenie. Po prostu powie im, że ma coś do zrobienia i basta. Będą się dziwić?
Niech się dziwią.
Godzinę później stał
znów przed niewielkim, piętrowym domkiem. Załomotał energicznie, chcąc jak
najszybciej położyć głowę pod topór.
– Zgadzam się! –
powiedział, gdy tylko otworzyły się drzwi.
– O, Davyan! –
Dlaczego do cholery tak się cieszyła, gdy tylko się pojawiał? – Tak szybko?
Sądziłam że…
– A nad czym
miałem rozmyślać – odparł z kwaśną miną. – Zaczynamy odliczać?
– Najpierw wejdź.
Posłusznie pomaszerował
za nią do kuchni, znów gapiąc się na zgrabny tyłeczek. Został posadzony przy
stole, a dziewczyna stanęła przy kuchence, energicznie mieszając w garnku, coś
tam dosypując i przestawiając. Zapatrzony w jej pupę, pociągnął nosem. Przyjemnie
pachniało. Apetycznie. I chociaż rzadko zwracał uwagę na takie głupoty, to tym
razem poczuł się głodny.
– To jak będzie? –
spytał poirytowany, bo jego żołądek zaczął się dość dziwnie zachowywać.
– Ustalmy najpierw
kilka zasad. – Odwróciła się przodem, oblizując w zamyśleniu dużą, drewnianą
łyżkę. Demonowi o mało co, oczy nie wyszły na wierzch. Już nie wiedział, który
głód był gorszy. – Żadnego alkoholu, seksu i rękoczynów. Nie bałaganisz, nie
dobierasz się do mnie, nie lądujesz nosem w moim biuście. I nie pyskujesz, bez
szemrania wykonując każde moje polecenie. Spać będziesz w pokoju Aleksa. Mojej
mamy nie ma, wysłałam ją do spa, niech się przygotuje przed spotkaniem
ukochanego.
– O, tak! – Davyan
uśmiechnął się złośliwie. – W ramach przygotowań przed spotkaniem ukochanego, polecałbym
odwiedzić okoliczne zakłady pogrzebowe.
– Nie zalewaj. Aż
tak nikt się nie zmienia.
– Zobaczymy! –
Zatarł z zadowoleniem dłonie. Daria krzywo się uśmiechnęła. Jej matka wcale nie
pojechała do spa. Ukrył ją druid, stwierdzając, że na razie tak będzie
najlepiej. Ją również chciał, ale odmówiła. Wtedy po raz pierwszy zobaczyła
Aleksandra rozgniewanego. Tyle tylko, że na niej jego gniew nie robił wrażenia.
– Zobaczymy –
potwierdziła z roztargnieniem. – Chyba muszę jeszcze dosolić.
W pierwszym momencie
nie wiedział, o czym mów. Dopiero potem zorientował się, że chodziło jej o
bulgoczącą na piecu potrawę.
– Masz jakiś
bagaż, czy coś? – spytała, wracając do mieszania.
– Bagaż? Nie, na
co mi bagaż? – wzruszył ramionami.
– Ja cię bardzo
przepraszam, ale po pierwsze mój nos mówi, że wymagasz natychmiastowej kąpieli,
a po drugie twoje ciuchy także wymagają błyskawicznej interwencji. Chcesz mi tu
latać nago po mieszkaniu?
– Mam to w dupie.
Daria zmrużyła oczy.
Już ona mu pokaże przez te trzy dni. A potem? Potem się zobaczy. Z pewnością
nie będzie łatwo, lecz po raz kolejny, patrząc na siedzącego w ponurej zadumie
demona, pomyślała że warto. Podobał jej się. Pociągał. Nie musiała ukrywać
przed samą sobą, że w jego obecności czuła podniecenie, a na jego wspomnienie
takie dziwne motylki w brzuchu. Uśmiechnęła się. Cóż, słabość do złych chłopców
chyba bywa u nich rodzinna.
– Jak chcesz –
powiedziała tylko. – Odliczanie czas zacząć. I od teraz nie klniemy – dodała
złośliwie. – Żadnych dup, cycków i kutasów. Zrozumiano?
Wymamrotał coś pod
nosem, czego nie dosłyszała. Wyglądał przy tym na tak przygnębionego, że aż
poczuła wyrzuty sumienia.
– Wiesz co mnie
dziwi? Uwierzyłeś mi na słowo. Tak po prostu. To nieco zdumiewające.
– Uwierzyłem. Bo
lepiej żebyś go dotrzymała! – syknął, a jego wzrok błyskawicznie stwardniał. –
I nie chciałbym być na twoim miejscu, gdybyś próbowała mnie oszukać.
– Przecież nie
zamierzam – roześmiała się cicho. – Mówiłam tylko o moim zdziwieniu. A teraz
pod prysznic panie demon. Schodami do góry i pierwsze drzwi po lewej. Migiem,
bo za kwadrans obiad. Umowa czy nie, ale głodzić cię nie zamierzam. Ciuchy
zostaw w łazience i skorzystaj ze szlafroka, który tam wisi. To Aleksa, więc
może być trochę krótki. No dalejże, rusz się!
Bez słowa wstał, kierując
się na górę. Dobrze, że Daria nie widziała w tym momencie wyrazu jego twarzy,
wściekłości w oczach, bo być może zrezygnowałby jeszcze z tej wątpliwej resocjalizacji.
A może nie? Uwielbiała wyzwania, a Davyan był wyzwaniem. Największym, jakie ją
dotąd spotkało.
W szlafroku wyglądał
nieco komicznie. Jednak nie parsknęła śmiechem, tylko postawiła przed nim
talerz pełen apetycznie wyglądającego gulaszu.
– Surowe, krwiste
mięso to to nie jest – powiedziała z uśmiechem. – Ale zaręczam, że smaczne. Co
jak co, ale gotować umiem wyśmienicie.
Bez słowa rzucił się na
jedzenie. Wolał nic nie mówić, bo nadal chuj go strzelał, że robił za
niewolnika. Tak to przynajmniej widział. Jedli w milczeniu, bo zamyślona Daria
również nie miała ochoty na rozmowę. Dopiero kiedy popiła wodą ostatni kęs,
postanowiła zapoznać demona z planami na dzisiejszy dzień.
– Znajdę jakieś
ubranie mojego brata. Spodnie pewnie będą krótkawe, ale na bal się nie
wybierasz. Będziemy malować.
– Malować? Niby
co?
– Salon.
Potrzebuje odświeżenia. Normalnie zatrudniłabym ekipę, ale skoro mam ciebie, to
wykorzystam sytuację.
– I co jeszcze? –
spytał zgryźliwie. – Mam pocerować skarpetki, wypucować na wysoki połysk
srebra?
– Nie mamy sreber
– roześmiała się. Jak widać Davyan nie był tak do końca pozbawiony poczucia
humoru. – A co myślałeś? Że rozbiorę się i każę wylizać sobie cipkę?
Zamurowało go.
– Nawet niezła
propozycja – mruknął, patrząc na nią z namysłem. – Chciałabyś?
Tym razem to ona się
zarumieniła pod wpływem spojrzenia pełnego tłumionego żaru.
– Żartowałam.
Malujemy, a wieczorem obejrzymy sobie film, wypijemy piwo, przekąsimy
popcornem. Na jutro nie mam planów, ale coś wymyślę.
– Nadal twierdzę, że
ta propozycja z lizaniem była najlepsza.
– Jakoś mnie to
nie dziwi. Skończ, a ja poszukam ubrania.
Wstała, odstawiła
talerz do zlewu i prawie, że uciekła na górę. Dopiero tam, w pokoju brata,
usiadła na łóżku, przykładając drżące dłonie do gorących policzków.
– Ale jazda –
powiedziała. – Powinnam uważać co mówię. Chociaż – zamyśliła się. – Może akurat
to zostawimy na koniec? Tak – poweselała. – To Davyanie zostawimy na koniec. I
założę się, że nie będziesz już później potrafił się wycofać…
Super! I za krótkie!!! :D Ale naprawdę uwielbiam to opowiadanie :)
OdpowiedzUsuńPozdrawiam :)
Nawet nieco dłuższe niż zazwyczaj ;-)
UsuńJuż myślałam, że znowu będę zazdrosna! :D
OdpowiedzUsuńNo... Może przyjdzie jeszcze taki czas...
UsuńAle to jest wciągające!
OdpowiedzUsuńTo widać działa tak: ja się wciągnęłam na maksa pisząc, wy czytając ;-)
UsuńIle będzie jeszcze części? :D
OdpowiedzUsuńOj, z pięć dobrze.
OdpowiedzUsuńTo dobrze!
UsuńCzy będzie wątek między Darenem, a matką Darii? :D
OdpowiedzUsuńNie :(
UsuńA Daren chociaż się spotka z dziećmi? :(
UsuńTo opowiadanie to rozkosz dla oczu i serca :)
OdpowiedzUsuńDavyan jest cudowny, będzie teraz pokój malował, no nie mogę ze śmiechu :D
OdpowiedzUsuńJakieś pomysły na inne "prace domowe"?
Usuń:-D
Odkurzanie podjazdu :D
UsuńZimą? Może odśnieżanie?
UsuńA rynny nie wymagają oczyszczenia z liści, igieł, porzuconych gniazd? A może Daria ma jakiś składzik, w którym cała rodzina upycha wszystko, co "chwilowo" jest zbędne, ale " na pewno jeszcze się przyda" i aż się prosi, żeby wreszcie zrobić tam porządek, bo nic więcej już się nie zmieści. Jak nie składzik, to strych, tudzież piwnica. Davyanowi dobrze by zrobiły takie miłe zajęcia:)
UsuńStwierdzam, że to jedno z lepszych twoich opowiadań. Zauważyłam, że dobrze ci idzie w tematyce demonów. Czekam niecierpliwe na resztę!
OdpowiedzUsuńAle realistyczne. Naprawdę świetnie piszesz. Naprawdę :)
OdpowiedzUsuńPrzestalo podobać mi się to opowiadanie. Czytanie o orgiach i zdradach z samego piekła to żadna przyjemność. To, co zrobiłaś z Darii, jest nieludzkie. Zrobiłaś z niej demona i chcesz jej wydrapać oczy za miłość. Bo co? Bo widzisz w krzywym zwierciadle swoich zdemonizowanych pragnień i myśli? Bo nie widzisz już w niej człowieka, tylko takiego samego demona, jak Ty? Davyan jest ohydny. Do szpiku kości. Morderca. A odkąd złączył się z tą wiedźmą, to już w ogóle. Tylko w opętaniu piekłem można go pragnąć. Dlaczego aż tak bardzo mnie nienawidzisz???????????!
OdpowiedzUsuńO kurde... A podobno to ja mam jakies zaburzenia o.O
UsuńPrzecież Daria jest pół demonem. A od Davyana się odczep on i tak już wiele nacierpiał. :-D
UsuńJak ja kocham te wasze komentarze :-)))
OdpowiedzUsuńDochodzę do wniosku, że pobyt wśród ludzi szkodzi demonom na umysł:) Wedle demońskiej miary, oczywiście, bo wedle ludzkiej, to wręcz przeciwnie. Żyje sobie taki demon spokojnie na wysokobiałkowej diecie, zabija, uprawia dziki seks, nie zna czegoś takiego jak wyrzuty sumienia, kompleksy i podatki, a tu nagle trafia mu się taka Daria na przykład i cały demoński spokój trafia szlag. Jest bestią, ale zaczynają mu w tym bruździć uczucia i biedaczyna nie przyzwyczajony do takich ekscesów zaczyna sobie z samym sobą nie radzić. Gdyby jeszcze częściej myślał głową niż główką i skupił się na zadaniu, a nie fantazjował o tyłeczku, biuście i innych miłych częściach ciała Darii, to może miałby szanse na wygraną, ale tak, to ja marnie widzę ten podbój ludzkiego świata. Chociaż to nigdy nie wiadomo:) Trzymam kciuki za Darię i radzę jej, żeby nie lekceważyła przeciwnika. Ani mrocznej strony swej natury. Licho nie śpi.
OdpowiedzUsuńJak dla mnie, to Daria i Davyan dobrali się jak w korcu maku - pytanie tylko, czy demon mógłby pozostać w ludzkim świecie na wciąż:)
Opis egzystencji demona - bezcenny :-)))
UsuńZobaczymy, czy uda się go uczłowieczyć? Jak się uda, to może i go zostawimy? Ale obawiam się, że malowanie ścian czy odśnieżanie podjazdu to za mało... Muszę dodać coś ekstra okrutnego ;-)
Całkiem przyjemna egzystencja,czyż nie?:)
UsuńCoś ekstra okrutnego? Zmienić pieluszkę dziecięciu, które orobiło się aż po paszki:)Tudzież zajmowanie się gromadką przedszkolaków - przy niemożności zrobienia im kęsim, kęsim.
Pieluchy i dzieci były już przy Darenie. Coś wymyślę, nie bój się :-)
UsuńPytanie z innej beczki... kiedy Pałka? ;->
OdpowiedzUsuń