Uzurpator (II) - treść płatna

Idą święta, idą, ino śniegu nie widać. Na ten tydzień krucho może być z tekstami, ale na pewno będzie soczysty kawałek Dzieła sztuki na święta. 

            Uzurpator (II)

Drżące dłonie przytuliła do zarumienionych policzków. Nigdy wcześniej nie była jednocześnie tak wściekła i tak zrozpaczona. Również na siebie, bo dopiero teraz dotarło do niej, jak bardzo absurdalny był jej plan. Głupi, dziecinny, nieprzemyślany. Nic nie zyskała, a na domiar złego skazała na niepewny los niewinną dziewczynę.

Było jednak za późno na wyrzuty sumienia. Z zamętem w głowie usiadła na ławie pod oknem. Bezmyślnie gapiła się na rozciągający się za nim krajobraz. Zasypane śniegiem miasto, dalej puste równiny i góry majaczące na horyzoncie. Doskonały widok, bo umieszczono ją w komnacie znajdującej się na szczycie wieży. Niewielkiej, biednie umeblowanej, z nieszczelnymi oknami, przez które wpadał mroźny wiatr. Czy jednak mogła spodziewać się czegoś więcej? Nie. Po raz kolejny była więźniem. I co gorsza, miała nim pozostać do końca swego życia. Nie wierzyła w zapewnienia Danjala o wolności. Zresztą, nawet gdyby mówił prawdę, to za jaką cenę miała ją odzyskać? Kosztem własnej godności, uległości, pogodzenia się z losem? Kosztem współżycia z tym… z tym… Skrzywiła z odrazą usta. Musi stąd uciec. Może i nie dopełni zemsty, ale i nie pozwoli, aby ten ohydny człowiek zrealizował swój plan.

Szczęknęła zasuwa. W drzwiach ukazała się służka niosąca tacę z posiłkiem. Za nią, ku zaskoczeniu Naiji, jej przyszły mąż.

– Czego chcesz? – spytała krótko, gdy zostali sami.

– Mam dla ciebie propozycję.

Wzruszyła ramionami, sięgając po dzban z winem. Za to on podszedł bliżej, patrząc z lekkim zniecierpliwieniem na posilającą się kobietę.

– Przyspieszyłem ceremonię. Odbędzie się jutro, w południe.

– Co z tego? Oczekujesz, że pogodzę się z tym i potulnie podłożę głowę pod topór? Nie ma mowy.

– Twoje „tak” za życie tej dziewczyny.

Pobladła. Sądziła, że Vemda nie żyje, skazana na egzekucję. Drżącą dłonią odgarnęła włosy z czoła, a potem spojrzała na stojącego w milczeniu mężczyznę. Napotkała jego obojętny wzrok i właśnie ta obojętność obudziła w niej złość.

– Nienawidzę cię! – odezwała się w końcu, z trudem nad sobą panując. – Nienawidzę cię i wykorzystam każdą, nawet najmniejsza okazję, by cię zabić. Możesz być tego pewien.

– Tak, wiem. I co z tego? – Ani o jotę nie zmienił wyrazu twarzy, jedynie w ciemnych oczach zamigotało rozbawienie.

– Dopuściłeś mnie do siebie. Znajdę odpowiedni moment.

– Czyżby? – Brutalnie chwycił jej podbródek, uściskiem zmuszając ją, aby uniosła twarz w górę. Z niechętnym podziwem pomyślał, że miała niezwykłe oczy. Ciemne źrenice otaczała szara tęczówka ze złocistymi iskierkami, a tę czarny pierścień. – Możesz być pewna, że nie znajdziesz. Będę przychodził co drugi dzień tylko po to, aby cię zerżnąć i wrócić do swojej komnaty – odparł, bacznie obserwując mimikę jej twarzy.

Zarumieniła się, chociaż bardziej ze wstydu niż ze złości. W klasztorze, za zamkniętymi drzwiami niewiele miała okazji do edukacji w tej dziedzinie. Ale pozwolono jej korzystać z ogromnej, w wielu miejscach mocno zakurzonej biblioteki. Tam odkryła całą półkę nieprzyzwoitych ksiąg. Nieprzyzwoitych i zapomnianych, bo gdyby mniszki wiedziały o ich istnieniu, to czym prędzej w panice spaliłyby całość. Za to Naija sporo się z nich dowiedziała. A tam, gdzie zawiodła jej wyobraźnia, przydały się bogate, bardzo szczegółowe ilustracje. Nawet dziś pamiętała, jaki żar wywoływały w jej ciele, żar który ukoić mogła tylko w jeden sposób. Podobne uczucie, chociaż dużo mniej intensywne wywoływał teraz dotyk męskiej dłoni. 

Jeśli chcesz przeczytać więcej, kliknij tutaj!