Czas poświęcony zemście (IX)

Umawiamy się tak - będę na bieżąco dawać to, co napiszę. Najmniej pięć wordowskich stron. Ewentualne uwagi zgłaszać w komentarzach, bo w takim tekście, może zdarzyć się wiele błędów. 

No i troszkę zaznajomimy się z głównym bohaterem ;-) 

link do części VIII - klik

          Czas poświęcony zemście (IX)

Bastian drzemał w zdezelowanym fotelu, który czasy świetności miał już z pewnością za sobą. Albo udawał, że drzemie.

Głowa opadła mu w dół, nogi położył na stole, jedna ręka zwisała, druga spoczywała na piersi. Z mokrych jeszcze włosów ściekała woda.

Bezszelestnie podeszła bliżej. Potem usiadła naprzeciwko i wpatrzyła się w niego, jakby samym tylko spojrzeniem chciała wydrzeć odpowiedzi na dręczące ją pytania.

Oparła łokcie na kolanach i odruchowo odgarnęła natrętne kosmyki wpadające do oczu.

Ciekawe czy wiedział o jej obecności?

Nagle poczuła żal, że ich spotkanie pod prysznicem nie zakończyło się inaczej. Wspomniała smak jego pocałunków, trudną do opisania gorączkę, niecierpliwość, by zakosztować czegoś, co wydawało się czystym szaleństwem.

– Napatrzyłaś się już na dziwadło, jakim jestem?

Drgnęła, choć on wciąż wyglądał jakby spał.

– Tego nigdy nie powiedziałam.

– Ale wielokrotnie pomyślałaś.

– Szczerość za szczerość. Idziesz na to?

Tym razem podniósł głowę i posłał jej drwiący uśmiech. Najgorsze było to, że wciąż tak wiele w nim widziała chłodu.

– Kiepsko wychodzę na układach z tobą. Pytaj, a ja zastanowię się czy odpowiedzieć.

– Dlaczego się tu znalazłeś dwadzieścia lat temu?

– Interesuje cię moja przeszłość? To coś nowego!

– W zasadzie nic o tobie nie wiem…

Z premedytacją się wyprostowała, zakładając nogę na nogę. Nie założyła jeszcze bluzy, a przez mokrą tkaninę koszulki prześwitywał zarys piersi.

Zauważyła błysk w ciemnych oczach i niechętny podziw. Wciąż budziła jego zainteresowanie.

– Nie musisz wiedzieć. Ty tylko chcesz mnie zabić.

Tak cholernie kusiło ją, by sprawdzić na ile umiałby się jej oprzeć. Tak bardzo, że niemal musiała się zmusić, by pozostać na miejscu. To dopiero byłoby chamskie, gdyby po tym jak go odrzuciła, na powrót próbowała uwieść.

– Może zmienię zdanie?

– Mam ci wcisnąć łzawą historyjkę o nieszczęśliwym dzieciństwie? O psychopatycznych rodzicach czy złym towarzystwie? Nic z tego Saro – usiadł w podobnej pozie jak ona, wciąż mierząc ją lekceważącym spojrzeniem. – Jako dzieciak miałem się znakomicie. Podkradałem ojcu prochy i bardzo zamartwiła mnie jego śmierć, bo uschło znakomite źródełko. Musiałem ruszyć na dalsze poszukiwania.

– A matka? – odważyła się zadać pytanie.

– Moja matka była dziwką, którą zatłukł jakiś pijak w napadzie szału. Zawdzięczam jej jedynie wiele dobrych rad, jak zaspokoić kobietę. I nie tylko rad, bo wielokrotnie urządzała pokazy z ojcem, w celu udzielenia bardziej szczegółowych instrukcji…

Sara pobladła.

– Ale to tylko jak oboje zbyt mocno się schlali. Nie martw się, nie odbiło się to na mojej seksualności – dodał drwiąco.

– Śmiem zaprzeczyć.

– To zaprzeczaj sobie. Ja powiedziałbym, że wręcz przeciwnie. Ale gdy w końcu umarli, to życie stało się jeszcze przyjemniejsze. Wielu rzeczy nauczyłem się sam, ale jednego…

Zagryzł usta. Przez chwilę zastanawiał się, czy ma to jej powiedzieć? Nigdy z nikim nie rozmawiał na ten temat.

– Szczenięca miłość to najgorsza rzecz na świecie. Zresztą to odnosi się do jakichkolwiek uczuć. Jako piętnastolatek zakochałem się w dwa lata starszej od siebie dziewczynie. Na dodatek była laską szefa bandy, ówcześnie panującej w naszej dzielnicy. Najpierw robiła wszystko, by mnie ośmielić, potem wyśmiała. A kiedy próbowałem siłą zmusić ją… Nieważne – skrzywił się z odrazą na tamte wspomnienia. – Ukarali mnie chłostą i wywieźli na pustynię. Dobrze wiedzieli, że mało kto się tam wypuszcza i nie mam żadnych szans na przeżycie. Ale ja dotarłem tutaj, wyleczyłem rany i wróciłem.

– To te rany na placach, prawda? To musiała być bardzo brutalna chłosta – powiedziała cicho. Najdziwniejsze, że on mówił to takim beznamiętnym tonem, choć wyraźnie widziała, że te wspomnienia sporo kosztują. Mogła to zauważyć w jego oczach.

– Rany się zagoiły, ja zatrudniłem się na ochotnika w kopalni. Co dziwniejsze udało mi się tam przeżyć całe dziesięć lat.

Tu dopiero ją zaskoczył.

Jedyne złoża cennych surowców znajdowały się w niewielkiej odległości od miasta. Tylko desperaci i więźniowie pracowali w koloniach, umiejscowionych kilka kilometrów pod ziemią. Każdy „pracownik” zawierał umowę na jeden sezon czyli okrągły rok, podczas którego nie mógł odwiedzać powierzchni. To były trudne, wręcz ekstremalne warunki. A on wytrzymał tam dziesięć lat?

– Chyba żartujesz?!

– Płacili gorsze, ale wielu rzeczy mogłem się tam nauczyć. I co najważniejsze miałem wielu chętnych do nauczania mnie.

– Degeneratów, morderców, gwałcicieli?

– To źle? Dzięki temu żyję. Ty także.

Poczuła, że zmarzła. Sięgnęła po bluzę leżącą obok, a Bastian niechętnie powiódł za nią wzorkiem. Wiedział, że powinien sobie odpuścić, ale nie potrafił. Wciąż jej pragnął.

– Dalej było całkiem zwyczajnie. Wróciłem, zemściłem się na swoich dawnych oprawcach, zaszalałem zabijając zakładników podczas akcji, co nie spodobało się prezydentowi, bo była wśród nich jego kuzynka.

– To byłeś ty?!

– To byłem ja dziecinko – ton głosu pozostawał rozbawiony, ale Bastian absolutnie na takiego nie wyglądał.

– Nie powiedziałabym, że dalej było całkiem zwyczajnie. W więc zemściłeś się?

– Tak. Poderżnąłem gardło ich ośmioletniemu synowi – odparł ze spokojem. – I zostawiłem go powieszonego za kostki, by wykrwawił się na śmierć. Trzeba przyznać, że rodzice dali niezłe przedstawienie po znalezieniu dzieciaka…

Przez chwilę sądziła, że go rozumie. Nawet znacznie więcej, czuła coś na kształt współczucia. Ale teraz?

– Dziecko? Zabiłeś niewinne dziecko, by się zemścić?

– No, smarkacz wdał się w tatusia. Taki całkiem niewinny, to on nie był. Gdyby nie mój refleks, wbiłby mi nóż pod żebro, bez żadnych skrupułów.

– Dziecko… – wyszeptała zdrętwiałymi wargami. Dobrze. Myliła się. Bastian był jednak porąbany. I to całkiem sporo.

Chyba zauważył jej reakcję, bo przestał się uśmiechać. Za to gwałtownym ruchem przysunął się bliżej i spojrzał prosto w ogromne, przerażone oczy Sary.

– Gdybym musiał, to zrobiłbym to samo po raz drugi. Nie żałuję nikogo, kogo zabiłem. To nie w moim stylu, dziecinko.

Dotychczas to słowo w jego ustach brzmiało niemal pieszczotliwie. Tym razem dał się w nim wyczuć niespotykaną dotąd jad.

– A gdybyś wiedział, że Sal jest moim bratem?

– To ćpun jak każdy inny, który poszedł na przemiał. Za jedną działkę, bez chwili namysłu, sprzedałby nawet ciebie. Dlaczego miałbym go żałować?

Nie odpowiedziała, ale czuła, że łzy same stoczyły się po policzkach.

– Nie sprzedałby mnie.

– No, może nie za jedną. Ale za trzy na sto procent.

– To podłe, co mówisz!

– Jestem pokręconym psycholem, pamiętasz? – rzucił drwiąco, wstając i podchodząc do niewielkiego okna, przez którego grubą szybę wpadały ostatnie promienie słońca. – A jak już cię przelecę, to zobaczymy, kto kogo zabije.

Wstała i podążyła za nim. Zatrzymała się tuż za jego plecami i bardzo powoli dotknęła ich dłonią. Nawet nie drgnął.

– Nie zabiłbyś go, gdybyś wiedział? – spytała ponownie szeptem.

Odwrócił się zdumiony. Dlaczego tak bardzo jej na tym zależało?

– Nie wiem. Nie lubię takich hipotetycznych rozważań. A teraz idź spać. Jutro musimy przeszukać każdy kąt, by znaleźć wszystko, co może nam pomóc w ucieczce.

Minął ją bez dodatkowych wyjaśnień. Podszedł do metalowej ławy, na której leżał jego płaszcz i zapasowa bluza. Położył się i owinąwszy nim, zamknął oczy.

Sara wciąż stała nieruchomo w miejscu. W zasadzie to nie miała pomysłu, gdzie mogłaby spać. A ten podlec ani trochę się nie kwapił, by zaprosić ją na miejsce obok siebie.

W takim razie musiała się wprosić sama.

Podeszła bliżej i popukała go w ramię.

– Posuniesz się?

Odwrócił się i spojrzał na nią najwyraźniej zdziwiony.

– Chyba żartujesz?

– Nie. – I bez zbędnych tłumaczeń, położyła się tuż obok, wślizgując się pod płaszcz robiący za nakrycie.

Przez moment miała wrażenie, że zrzuci ją na podłogę. Ale Bastian tylko westchnął i przesunął się pod ścianę. A później przyciągnął Sarę jeszcze bliżej siebie.

Wtuliła się w niego lekko drżąca, zziębnięta i nieco przerażona własną śmiałością. Był cudownie ciepły i taki… Poczuła nieoczekiwaną wesołość.

– Jesteś najmilszym mordercą jakiego znam – szepnęła rozbawiona. – I wiem jedno. Nie zabiłbyś go, tak samo jak i mnie nie zrobisz krzywdy.

Nie odpowiedział, tylko wtulił twarz we włosy kobiety. Pierwszy raz od wielu lat nie udało mu się zasnąć bez przeszkód i pierwszy raz, był z tego powodu dziwnie szczęśliwy.

Miała rację. Nie zabiłby Sala. Nie dlatego, że żałował chłopaka, tylko dlatego, że tak wiele uczuć żywił do jego siostry. Powiedziałby nawet, że zbyt wiele…

link do części X - klik