Zwracam się do Was z nietypową prośbą. Poniżej umieściłam jedno z moich najstarszych opowiadań. To już trzecia wersja oparta na tym samym pomyśle. Chętnie przerobiłabym je na coś bardziej wartościowego, ale niestety nie potrafię. Mam kompletną pustkę w głowie :(
Byłam z nim już na kilku forach, ale oprócz potwierdzenia mych obaw, nie zyskałam nic więcej.
Może któraś w Was podsunie mi jakąś cenną uwagę, napisze czy w ogóle warto się za to zabierać, nakieruje na właściwe tory?
Będę wdzięczna za każdą uwagę :)))
Mała dziewczynka pełna gigantycznego szaleństwa
Dawno i daleko.
Zostawiłam za sobą
świat, do którego już nie wrócę, do którego już nie mogę wrócić. Odszedł wraz z
upływającym czasem, oddalił się wraz z każdym pokonanym rokiem świetlnym.
Towarzyszący mu
nieuchwytny zapach szczęścia, ulotnił się, pozostawiając po sobie zaledwie
wspomnienie czegoś cudownego, bliskiego, czegoś co trudno było wyrazić prostymi
słowami. Ale i tak pulsowało w rytm serca, narastało jak rozkosz przed orgazmem,
wyczuwana tuż pod skórą.
Więc zadaję sobie
pytanie, co ja tu robię? Na tym pustym statku, będącym widmem bezszelestnie
przemykającym w kosmicznej próżni? Jakie decyzje doprowadziły mnie do tego
miejsca?
I dlaczego jestem sama?
Tworzyłam życie,
budowałam galaktyki, a teraz wpatruję się w otchłań własnego serca, pierwszy
raz nie wiedząc co czynić.
Czy wiesz jak to jest
być ostatnim dzieckiem swej rasy? Czy zrozumiesz samotność tak wielką, że jej
świadomość prowadzi na skraj szaleństwa?
A przecież nie zawsze
tak było…
Zostaliśmy tylko ja i
on. Jedyni z Dawnych Władców, z twórców planet, kreatorów tysięcy istnień, z
rasy zniszczonej przez jej własne ambicje.
Byliśmy bogami dla
tych, których powoływaliśmy do życia. Wszechmocni, dumni, niepokonani w swej
wielkości. Posiadaliśmy moc przerastającą naszą wiedzę, ale posłuszną każdemu z
życzeń..
Wciąż chcieliśmy więcej
i więcej; wszystko zdobyć, wszystkiego zasmakować, wszystko poczuć. Marzyło nam
się odbudowanie potęgi naszej rasy i dlatego stworzyliśmy ICH. Na swoje własne
podobieństwo, dając im to, co uważaliśmy za najważniejsze.
Pamiętam przeczucie
nadchodzącej klęski, które mnie wtedy ogarnęło. A przecież mogłam to wtedy
powstrzymać…
Jednak nie uda się oszukać
przeznaczenia. Wszystko co się rodzi, musi także umrzeć. Takie jest podstawowe
i odwieczne prawo rządzące naszym istnieniem. Nic nie mogło go pokonać, nawet
my, choć i tak wystarczająco długo naginaliśmy rzeczywistość do swych kaprysów.
Byli niczym blade
odbicia naszych cieni. Brakowało im siły, mocy, która była daną tylko nam
pierwotną naturą. Ulegali swym zwierzęcym instynktom, taki jak i stwory, od
których się wywodzili.
On był taki sam, a
jednak tak inny. Nie umiałam żyć bez pieszczoty jego rąk, wilgotnych pocałunków
niewprawnych jeszcze ust, obcego, a jednak odurzającego zapachu ciała.
Bardzo dawno temu,
niektórzy z nas takie uczucie nazywali miłością.
Może go kochałam, może
nie. Dla mnie było to tylko puste słowo, nie związane z żadnymi emocjami.
Do chwili gdy pojawiła
się ona. Blade odbicie mego ciała, bezskrzydłe, wątłe stworzenie, potrafiące
czarować swą bezradnością i uśmiechem. Ten dzień zabrał mi zarówno mego
towarzysza, jak i kochanka, który został stworzony na jego podobieństwo.
Zostałam z niczym.
Zostałam sama. Wsłuchana w bicie tylko swego własnego serca.
Może to co czułam, to
była zazdrość? Może to o czym śniłam, to była zemsta? Emocje obce mej duszy,
zalały wartkim strumieniem umysł, w którym i tak gnieździł się już zalążek
szaleństwa.
Mój towarzysz coraz
bardziej pogrążał się w we własnym obłędzie. Chciał stworzyć dla nich idealny
świat, raj, z którego nigdy nie będą chcieli odejść. Nie wystarczało mu, że
wykreował ich na swój obraz i podobieństwo, że kochał niczym dzieci, których
nigdy nie mógł mieć. Wciąż było mu mało, wciąż chciał więcej.
I pewnego dnia zażądał
bym i ja złożyła im hołd. Pokłoniła się tym, których byłam współtwórcą.
Co za ironia… Ja! Pani
i władczyni tego świata, na której podobieństwo ich stworzono!
Gdy odmówiłam,
całkowicie się ode mnie odwrócił. Z pogardą, z niechęcią, jakbym nigdy nie
istniała przez te wszystkie razem spędzone eony lat. Stałam się dla niego kimś
całkowicie obcym, kimś kogo należy nienawidzić.
Mogłam więc tylko
odejść. Przepełniona smutkiem i samotnością. Mała dziewczynka pełna
gigantycznych trosk. Zaszyłam się tam, gdzie nie mogła dosięgnąć mnie jego
obojętność. Cierpiałam, czując jak powoli narasta w mym sercu coś całkowicie
obcego. Pragnienie zemsty, odwetu na nich wszystkich, na całej tej przeklętej
rasie.
Nazbyt szybko dostałam
możliwość realizacji tych życzeń. Kiedy mój były towarzysz odszedł w niebyt,
dołączając do wszystkich naszych przodków, wróciłam.
Wygnałam ich z raju, by
tułali się po jałowych pustyniach tej przeklętej planety. Kusiłam do
popełniania czynów tak okrutnych, o jakich przedtem nawet nie śnili.
Stałam się ich jedynym
przeznaczeniem, złym fatum, które miało prześladować, aż po kres tego świata.
Ale nie potrafiłam
zniszczyć. Byli jedynym żywym dowodem na istnienie mej rasy, jedynym
wspomnieniem świata, który straciłam.
Bo kto powiedział, że
bogowie nie umierają? I że Szatan nie może być kobietą?...
Bardzo inne to opowiadanie od tych, którymi do tej pory raczyłaś swoich czytelników :)
OdpowiedzUsuńw moim odczuciu chyba trochę bardziej głębokie. więcej w nim emocji, refleksji, wspomnień. pomijając już fakt, że bardzo lubię takie klimaty ;)
nie wiem, co mogłabym Ci doradzić. może jakoś rozbuduj tą historię? bądź, co bądź opowiadanie jest króciutkie. wierzę, że któregoś dnia przyjdzie Ci do głowy jakiś genialny pomysł, jak je przerobić.
Pozdrawiam i życzę weny ;)
A ja uważam, że nie powinnaś tego w ogóle ruszać - właśnie ta krótka forma najbardziej przemawia w tym opowiadaniu. Jest w nim taka refleksja i eteryczność, która mogłaby umknąć, gdybyś chciała cokolwiek w nim rozwinąć.
OdpowiedzUsuńNic na siłę:) Jak dla mnie naprawdę rewelacyjny kawałek tekstu:)
Może masz rację, jednak w przypadku takich tesktów, zawsze chce się wiedzieć więcej.
OdpowiedzUsuńPrzynajmniej ja osobiście bym chciała :P
Taką opowiadanie wystarczy. A może jakieś opowiadanie o wampirach.
OdpowiedzUsuńKiedt dodasz Spod Cie .. albo Dzina . Ten tekst fajny moze dodaj cos wiecej i zobacz jak to bedzie wygladac jesli zle zostaw tak jak jest :>
OdpowiedzUsuńNominowałam Cię do Liebster Award :D
OdpowiedzUsuńOdpowiem hurtem, bo jestem tak zmęczona, że przysłowiowo padam na pysk... ;)
OdpowiedzUsuńPo pierwsze: Nell - dzięki, choć nie ukrywam, że musiałam poszukać w necie czym jest Liebster Award :))) Może to i bardzo oficjalnie, ale naprawdę czuję się zaszczycona. Miło jest, gdy ludzie doceniają, to co piszę :)
Po drugie:daję Dżina, bo mam go w miarę poprawionego, reszta będzie jak znajdę czas na małą korektę. Wierzcie, i mnie śnią się te przecinki i inne pierdoły po nocach... Całek, całek mi trzeba!!! Bo inaczej zwariuję od tej poprawnej polszczyzny...
Po trzecie: Dam na życzenie wampiry, choć może nie takie, jakich oczekujecie ;))) hi, hi!!!
Po czwarte: buziaki i dobrej nocki
A no tak...
OdpowiedzUsuńCo do utworu powyżej - jak będę miała wenę, to z pewnością jeszcze nie raz go zmienię. Już mam nawet dobry pomysł, jak to zrobić.