Niekompletni (V)

Daję posta na dziś i znikam :) Następna część w przyszłym tygodniu. Buziaki!

 link do części IV - (klik)

Niekompletni (V)

 

Rozdział 6 –  Ogień rozpalony w ulewę.

 

Przyłożyła dłoń do zimnej tafli szkła. Kristofer zaklęciami zablokował wszelkie drogi ucieczki, ale nie wziął pod uwagę zwykłych ludzkich umiejętności. Cicho roześmiała się i wziąwszy zamach rozbiła okno ciężkim świecznikiem. Delikatnie, aby się nie skaleczyć wyjęła pozostałe w ramie kawałki i rzuciła za siebie na podłogę. Potem ostrożnie wyjrzała na zewnątrz. Od wysokości zakręciło się jej w głowie. Ucieczka po cienkim gzymsie nie wydawała się już taką prostą sprawą. Z wahaniem postawiła jedną nogę, a potem opierając się plecami o chropowaty mur, drugą. Poczuła powiew nocnego powietrza i kilka kosmyków włosów opadło na jej twarz ograniczając widok. Niecierpliwie zdmuchnęła je z oczu, bojąc się uczynić jakikolwiek gwałtowniejszy ruch.

- Odwagi – wymruczała jakby chcąc dodać samej sobie otuchy.  

Potem powoli zaczęła się przesuwać w kierunku spadzistego dachu wieży. Dość szybko dotarła do skraju budynku i sąsiedniego okna. Zacisnęła zęby, modląc się by było otwarte. Pomimo nocnego chłodu czuła fale gorąca, które towarzyszyły jej każdemu krokowi.

Było delikatnie uchylone, wystarczyło pchnąć je ręką i już stały otworem. Znalazła się na korytarzu, w którym wąskie kręcone schody tonęły w ciemnościach. Jej bose stopy nie czyniły żadnego hałasu, poruszała się bezszelestnie niczym duch, tylko serce biło tak mocno, iż miała wrażenie, że słychać je w całym budynku.

Nie dostrzeżona przez nikogo, dotarła do głównej bramy. Pokręciła głową ze zdumieniem. Pewność Kristofera była tak wielka, że zamku nie tylko nikt nie pilnował, ale też stał on otworem jakby zapraszając wszelkich nocnych wędrowców. Wzdrygnęła się czując jak jej bose stopy dotykają mokrej trawy, lecz choć dotychczas nie napotkała żadnych strażników nie zamierzała przejść przez otaczający zamek park, główną aleją. Miała rację, przy wysokiej, masywnej bramie stało dwóch ubranych na czarno mężczyzn. Gdyby nie ich jaśniejące bielą twarze i pobłyskujące czerwienią oczy, wzięła by ich za dwa kamienne posągi.

Była tak blisko wolności, a jednak przed nią pojawiła się przeszkoda wręcz nie do pokonania. Przeciągnęła dłonią po spoconym czole. Nie miała wyjścia, musiała sforsować ponad dwumetrowe ogrodzenie. Pytanie tylko w jaki sposób? Mur był gładki, bez spękań czy wyrw, a w jego pobliżu nie rosły żadne drzewa. Nie mogła też posłużyć się magią, bo jej moc była teraz zbyt słaba. Pomyślała ponuro, że wybrała kiepski moment jak na ucieczkę, ale przecież wiedziała, że lepszego i tak nie będzie.

Nagle z oddali usłyszała ryk wściekłości demona, być może to Kristofer odkrył jej ucieczkę. Zdezorientowani strażnicy ruszyli biegiem w stronę zabudowań i Natasza błyskawicznie to wykorzystała. Chyba jeszcze nigdy nie biegła tak szybko i choć odległość jaką miała do przebycia nie była zbyt duża, to niemal zabrakło jej sił by schylić się pod odgradzającą dostęp do wolności barierką. Z lękiem spojrzała za siebie, ale choć zamek był teraz rzęsiście oświetlony, to nikt jeszcze nie próbował szukać jej poza nim. Rozejrzała się dookoła. Naprzeciwko zauważyła równie dostojną i ponurą posiadłość, także sama ulica była szeroka i majestatyczna, gdzieniegdzie tylko oświetlona stylowymi latarniami. Nie miała pojęcia gdzie się znajduje, nigdy nie widziała podobnego miejsca. Dopiero gdy spojrzała w prawo, gdzieś w oddali zauważyła nikłą poświatę, mogącą pochodzić od jakiegoś większego miasta. Bez wahania ruszyła w tamtą stronę, tym bardziej że ta trasa oferowała liczne kryjówki w postaci obfitych, okrytych mrokiem zarośli. Teraz wystarczyło nie dać się tylko złapać ponownie i wrócić do domu, jednak Natasza nie miała żadnych pomysłów jak tego dokonać. Miała na sobie zbyt cienką jak na ten chłodny wieczór, sukienkę, bose stopy i zerowe pojęcie o tym gdzie aktualnie mogłaby się znajdować. Jeśli Kristofer wypuści swoje ogary i wspomoże poszukiwania odrobiną czarów, bez problemu ją odnajdzie w krótkim czasie.

Miała tylko jedno wyjście. Siergiej…

Przygryzła wargę i z rozpaczą spojrzała na gwiaździste niebo. Choć rozum zaprzeczał, to serce zbyt mocno ciągnęło ją do niego. Nie mogła nic poradzić, że wbrew zdrowemu rozsądkowi, tylko w jego towarzystwie czuła się bezpieczna. Stanęła na poboczu drogi, kryjąc się za wysokim smukłym drzewem przed wzrokiem przypadkowych obserwatorów. Potem zamknęła oczy i wsłuchała się w swój wewnętrzny głos, który bezbłędnie wskazał tylko jeden kierunek. Natasza otwarła oczy i z westchnieniem ruszyła w stronę jasnej luny miasta.

Nie miała pojęcia jak długo szła, umykając w przydrożne krzaki, gdy tylko usłyszała jakikolwiek podejrzany dźwięk. Godzinę, dwie, trzy? Raczej nie dłużej, bo kiedy dotarła do pierwszych, rzadkich jeszcze zabudowań, usłyszała przez otwarte okno czyjegoś domu, zegar wybijający pierwszą w nocy.

Zaczął padać deszcz. Najpierw powoli, potem kropla za kroplą, coraz mocniej i gwałtowniej. Owinęła się ramionami, dygocząc z zimna. Narastająca rozpacz i frustracja, pchnęły ją do desperackiego czynu, jakim było zejście do podziemnego tunelu metra.

Skuliła się w kącie prawie pustego przedziału, za wszelką cenę pragnąc uniknąć pełnych zaciekawienia spojrzeń nielicznych pasażerów.

Wtedy po raz pierwszy zwróciła uwagę na otaczające ją napisy. Z sarkazmem pomyślała, że zawsze chciała zobaczyć Los Angeles, choć być akurat nie w ten sposób.

Dlaczego wywieźli ją tak daleko? Poza ojczysty kraj, aż na sąsiedni kontynent. Przecież księżyc świeci wszędzie tak samo…

Zmęczona, oparła mokre czoło o zimną taflę szkła. Czuła, że zbliża się do celu. Ale coraz mniej była pewna tego, co zastanie po dotarciu.

Stojąc przed gigantycznym budynkiem, którego szczyt był rzęsiście oświetlony, zaczęła wątpić jeszcze bardziej. Jednak co mogła zrobić innego? Pójść na policję? I co miała im powiedzieć? Jaką miała gwarancję, że zaraz po zgłoszeniu, nie zjawi się na komisariacie zasmucony zniknięciem szalonej „krewniaczki” Kristoffer?

Dotknęła dłonią drżących warg. Miała tylko wspomnienie jednego pocałunku i szansę jedną na milion, że okaże się to wystarczające.

Głęboko odetchnęła i weszła do środka.

Stojący przy drzwiach windy mięśniak zmierzył ją bacznym spojrzeniem i bez sprzeciwu, z pogardliwą miną wpuścił do środka. Potem bez pytania wcisnął guzik z cyfrą dwanaście i Natasza ruszyła w górę, na przedostatnie piętro ponurego budynku.

Z duszą na ramieniu przekroczyła wejściowy próg i znalazła się w innym świecie.

To była prawdziwa, mroczna orgia, pełna seksu i krwi. Nawet muzyka pulsowała w rytm bicia jej oszalałego ze strachu i emocji serca. Dziewczyna skuliła się pod naporem zachłannych, pełnych nieukrywanej ciekawości i żądzy spojrzeń. Wiedziała, czuła tuż pod skórą, że gdzieś tu niedaleko jest Siergiej, a ona powinna do niego jak najszybciej dotrzeć.

Zwinnym ruchem przemknęła przez enigmatyczne poruszający się tłum, tuż obok wampirów raczących się w tej chwili czyjąś krwią, mijając krzyczącą w ekstazie kobietę, kochającą się naraz z trzema partnerami. I wtedy, tuż za czyimiś plecami go ujrzała.

Siedział, a w zasadzie na wpół leżał, na ogromnej kanapie. Jedną dłoń trzymał na harmonijnie poruszającej się kobiecej głowie, która nie pozostawiała żadnych złudzeń, co do wykonywanej przez nią czynności. Drugą rękę wplótł w płomiennorude włosy drugiej partnerki, z przymkniętymi oczyma smakując jej pocałunki.

Natasza zamarła w bezruchu. Zawstydziło ją to i zabolało. Nawet nie próbowała ukryć przed samą sobą jak bardzo. Co ona mogła zaoferować Siergiejowi? Czym była w porównaniu z tymi seksownymi pięknościami o krągłych i apetycznych kształtach?

Gdyby nie brak jakichkolwiek innych pomysłów oraz świadomość tego, że nie pozwolą jej stąd wyjść, uciekła by bez chwili wahania. Ale po prostu nie miała wyboru…

- Siergieju! – Podeszła bliżej, niemal na wyciągnięcie ręki. Bała się, że w tym hałasie będzie musiała krzyczeć, ale nie okazało się to konieczne.

Otworzył oczy i wpatrzył się w nią zdumiony. Stanowczym gestem odepchnął obie partnerki i wstał, szybko zapinając rozporek.

- Co ty tu u diabła robisz? – wysyczał, chwytając ją za ramię i ciągnąc za sobą w kierunku windy.

- Nie miałam gdzie pójść – powiedziała cicho, bez najmniejszego sprzeciwu pozwalając sobą kierować.

Zacisnął usta i bez słowa pchnął ją do klaustrofobicznie małego wnętrza. Bała się, że naciśnie guzik „parter” i pośle ją do wszystkich diabłów, ale nic z tego. Był tuż za nią, choć minę miał ponurą i pełną złości.

Znaleźli się piętro wyżej, w pełnym półcieni korytarzu. Było tam dwoje drzwi i ogromne, rozpościerające się na całą ścianę okno. Z dołu dobiegały niewyraźne odgłosy trwającej w najlepsze imprezy. Nie bawiąc się w subtelności, wprowadził ją do jednego z pokoi i siłą posadził na nowoczesnym i niewygodnym fotelu. Nie zaprotestowała, bo tak naprawdę ledwo trzymała się na nogach. Stojące obok łóżko, wydawało się szczytem najskrytszych marzeń… A szerokie ramiona siedzącego naprzeciwko wampira nieosiągalnym szczęściem.

- Dlaczego przyszłaś akurat do mnie? Przecież wiesz co mnie łączy z Kristoferem. Trzeba było raczej uciekać do domu...

- Jak? – spytała z sarkazmem. – Miałam przepłynąć wpław ocean? Nie mam nawet butów, nie mówiąc o pieniądzach i paszporcie.

Nie odpowiedział tylko ponuro się w nią wpatrywał, nerwowo postukując palcami o poręcz fotela. Pojawiła się tak niespodziewanie, że wciąż nie potrafił się z tym oswoić. Właściwie to już dawno powinien odwieź ją Kristoferowi.

- Czy mogłabym dostać coś do jedzenia? – spytała nieśmiało.

Gwałtownie wstał i podszedłszy do szafy wyjął z niej jedną ze swoich koszul. Potem rzucił ją w jej kierunku.

- Proszę, tam możesz się umyć i przebrać. – Wskazał na drzwi po lewej. – Damską odzieżą nie dysponuję, więc jeśli nie chcesz to nie musisz jej wkładać. Przyniosę kilka kanapek, ale to może potrwać. Potem wrócimy tam, skąd uciekłaś.

Odwrócił się i nie czekając na jej odpowiedź, ruszył w kierunku wyjścia. 

- Siergieju!

Niechętnie zatrzymał się tuż przed drzwiami i spojrzał na siedzącą na łóżku dziewczynę.

- Czy jestem tu bezpieczna? – Widząc na jego twarzy zdumienie, dodała:

- Chodzi mi o to całe towarzystwo piętro niżej...

Wykrzywił usta. Dlaczego wciąż musiała irytować go tym ciągłym brakiem wiary w jego możliwości.

- Nie, nie jesteś ze mną bezpieczna – odpowiedział krótko. Nie miał zamiaru ponownie wdawać się w dyskusje, które prowadziły tylko do tego, że ustępował z placu boju. Jednak gdy zamykał drzwi, nie mógł nie dosłyszeć cichego śmiechu Nataszy i wypowiedzianych przez nią słów:

- Nie o ciebie pytałam...

Z westchnieniem oparła się plecami o ścianę prysznica i pozwoliła by strumień gorącej wody spłukał z niej nie tylko brud, ale też całe zmęczenie i napięcie ubiegłych godzin. Przez chwilę jej myśli były chaotyczne, potem jednak wróciły do tematu, który nurtował ją już od kilku dni, a właściwie od momentu tego feralnego pocałunku. Choć bardzo by chciała, to nie umiała powiedzieć czego tak naprawdę spodziewała się po Siergieju. Przecież nie oczekiwała, że rzuci się na jej widok z wyciągniętymi ramionami?

Próbowała powiedzieć sobie, że był nieczułym, krwiożerczym potworem, bez odrobiny ludzkich uczuć i...

Natasza zacisnęła dłonie w pięści. Może i był, ale na samo wspomnienie dotyku jego rąk i namiętnego pocałunku, jej serce zaczynało bić jak oszalałe, a ciało pulsowało podnieceniem. Jak miała zachować zimną krew, skoro tylko marzyła by znaleźć się w jego ramionach? To wszystko było takie beznadziejne, jednak tylko przy nim czuła się bezpieczna, tylko on stanowił niepewną ochronę przed magią Kristofera.

Kiedy Siergiej wszedł, w pokoju panował półmrok. Tylko mała pomarańczowa lampka w rogu dawała odrobinę światła i rozpraszała panujący mrok. Odstawił talerz z kanapkami na stole i powoli podszedł do łóżka. Dziewczyna leżała na boku, tak że spod rozrzuconych na poduszce włosów widać było tylko skrawek lewego policzka. Przysiadł na brzegu i delikatnie odgarnął kilka kosmyków z jej twarzy. Teraz widać było także długie rzęsy rzucające ciemne cienie na policzki.

Westchnął. Ta kobieta burzyła cały porządek jego świata i dałby wiele by mógł traktować ją tak obojętnie jak innych. W przypływie nagłej szczerości musiał przyznać, że zostawienie jej na łasce i niełasce Kristofera ciążyło mu niczym kamień młyński. Jednak to, że znajdowała się teraz na wyciągnięcie ręki, wcale nie ułatwiało sprawy. W jego duszy i głowie panował prawdziwy chaos, chciał jednocześnie by cierpiała i była bezpieczna.

A nade wszystko chciał się z nią kochać.

Jego pożądanie było tak silne, że nie umiał ani racjonalnie myśleć, ani panować nad swoimi emocjami. Nie pomagały środki zastępcze, krwawe orgie i inne kobiety. Jednak wiedział, że jeśli to zrobi, to już nigdy nie będzie potrafił żyć tak jak dotychczas. To nie tylko akt cielesny, ale coś więcej – uczucia do których trudno było mu się przyznać przed samym sobą. Dawno zapomniana ludzka natura, wszystko co starał się wymazać w przeciągu tych dwóch tysięcy lat i życie którego nigdy nie dano mu skosztować. Znów stałby się słaby, podatny na ból i nie tylko fizyczne cierpienia.

Siergiej zacisnął usta, a jego dłoń zawisła nad policzkiem dziewczyny. Nie chciał być tylko człowiekiem, nie chciał wrócić do tamtych chwil, które jawiły mu się jako dawno zapomniany koszmar. To prawda, że zadecydowano wtedy za niego kim ma się stać, ale zawsze uważał, że był to bardzo trafny wybór. Jeśli pozwoli sobie na chwilę słabości wobec Nataszy, być może ponownie stanie na rozdrożu, lecz wtedy sam będzie musiał zdecydować, którą drogą powinien podążyć. To będzie druga szansa, której przecież nigdy nie chciał.

link do części VI - (klik)