Zbyt wiele twarzy (VI) - treść płatna

Na razie ostatnia część. W zakładce jeszcze więcej opowiadań link do całości. Jak zwykle, zdecydowanie bardziej opłaca się przelew, bo niestety system na smsy nie jest tak elastyczny i za nic nie daje się go dopasować do odpowiedniej ceny. W zasadzie daję płatność sms wyjątkowo. Jakby ktoś chciał mimo wszystko, to polecam płacić smsem za każdą część osobno, wyjdzie taniej niż płatność za całość.

            Zbyt wiele twarzy (VI) - zakończenie

Stała pod wysokim, nowoczesnym apartamentowcem ze szkła i stali. Tym razem padał śnieg, a czarne niebo tonęło w poświacie świateł wielkiego miasta. Niewielu było przechodniów, niewiele samochodów mknęło wąską ulicą. A ona stała tak w bezruchu, z głową zadartą w górę, mętlikiem w myślach i obawą w sercu.

Bała się. Tego, że w mieszkaniu nie zastanie już Xavera. Tego, że znów go zobaczy. Tego, co mogłoby się wydarzyć. Bała się zaryzykować i bała się odejść. Chuchnęła w zziębnięte dłonie. Nie powinna dłużej zwlekać. Zwłaszcza, że za chwilę odmrozi sobie pewną część ciała. Uśmiechnęła się blado. Wysokie kozaczki i krótka, seksowna sukienka, nawet przykryta długim płaszczem, to nie był odpowiedni strój na taką pogodę. Podeszła bliżej drzwi wejściowych. No tak, domofon. I co teraz? Rozejrzała się rozczarowana i wtedy dostrzegła kobietę z psem, kierującą się w jej stronę. Po chwil stała w windzie, zastanawiając się, czy dobrze zapamiętała numer piętra i mieszkania. Zwątpiła, gdy wysiadła na samej górze. Wszystko tutaj było do siebie tak podobne. Zaraz, zaraz… Pokręciła się w kółko, dopasowując wspomnienia do stron świata i po chwil stanęła przed wybranymi drzwiami. Zanim zapukała, znów się zawahała.

Może nie powinna? A jeśli Xaver tak naprawdę nic do niej nie czuje, a wczoraj okazał po prostu odrobinę litości? Nie, ten pocałunek mówił coś innego. Coś zupełnie przeciwnego, coś, co nie zostało zawarte w żadnych wypowiedzianych słowach. Musi to zrobić, inaczej będzie żałować braku odwagi przez resztę życia.

Poprawiła włosy, przesunęła palcem po ustach lepiących się od błyszczyku, strzepnęła niewidzialny pyłek z rozpiętego płaszcza.

I zapukała. Była pewna, że ktoś jest w środku, bo na tym piętrze wszystkie okna rozjaśniało mocniejsze lub też słabsze światło. Więc i tutaj musiał ktoś być. O ile oczywiście nie pomyliła piętra.

Zapukała po raz kolejny, czując narastającą panikę. Niech on wreszcie otworzy. Niech ktokolwiek otworzy. Byle mieć to już za sobą, pozbyć się tego nieznośnego uścisku w żołądku.

Drzwi się otworzyły. Laura poczuła zarówno potężne rozczarowanie jak i ulgę. Za progiem stała wysoka, skąpo ubrana blondynka. Miała na sobie jedynie cieniutki, jedwabny szlafroczek i rozpuszczone, trochę potargane włosy. Jakby dopiero co wstała z łózka, chociaż był już późne popołudnie.

– Przepraszam – wyjąkała Laura. – Chyba pomyliłam…

I raptownie umilkła, bo za plecami nieznajomej ukazał się półnagi Xaver. Miał na sobie jedynie niedopięte spodnie. I też wyglądał jakby wstał z łóżka.

A więc trafiła. Bezbłędnie. I wybrała sobie doskonały moment. Kto wie, w czym jeszcze im przeszkodziła? Poczuła wściekłość, rozczarowanie, a nade wszystko purpurę oblewającą policzki. A kiedy napotkała lekko kpiące spojrzenie Xavera, hardo zadarła podbródek, odwracając się na pięcie. Nie czekała na windę, wolała skorzystać ze schodów. Dopiero gdzieś w połowie drogi, poczuła ból. Szarpiący wnętrze, odbierający oddech ból. Nawet nie próbowała go pokonać. Potykała się, chwiała, ale twardo szła w dół, pragnąc jak najprędzej stąd uciec.

– Kto to był? – Blondynka zamknęła drzwi, patrząc podejrzliwie na swego towarzysza. Mężczyzna wzruszył obojętnie ramionami.

– Naiwna smarkula, która wyobraża sobie, że się w niej zakochałem.

– Ładniutka smarkula – mruknęła, podając mu kubek z kawą. Wiedziała, że niczego więcej się nie dowie. Zresztą, nie miała prawa pytać.

Xaver wziął kubek i podszedł do okna. Popijając aromatyczny napój, patrzył w dół, na wyjście z budynku i na ulicę. W duchu gratulował sobie znakomitego rozwiązania sprawy. Sam lepiej by tego nie wymyślił. Los jednak bywa pomocny.

Wybiegła w pośpiechu, lekko się zataczając. Poznał ją po czerwonym płaszczu i ciemnych włosach. Beznamiętnie obserwował jak zanosi się płaczem, niemal zginając wpół. A kiedy ruszyła przed siebie, zauważył coś, czego ona nie widziała. Nadjeżdżający z dość dużą prędkością samochód. Padający śnieg utrudniał widoczność, a Laura najwyraźniej nie przejmowała się takimi rzeczami jak bezpieczeństwo. I w tym momencie do Xavera dotarło to, co nieuniknione. Rzucił kubek i biegiem ruszył w kierunku drzwi. Dał spokój windzie, zbiegając po schodach. Zniknęła jego obojętność, uczucie satysfakcji ulotniło się niczym mgła. Pędził na złamanie karku, półnagi, przeskakując po kilka stopni i jednocześnie mając świadomość, że gdy dotrze na miejsce, to być może będzie już za późno.

 

Jeśli chcesz przeczytać więcej, kliknij tutaj!